In Rondane stil, waar de bergen slapen,
ontsteekt de nacht een sluier die danst en belooft.
Groen ontmoet roze, een adem uit het noorden,
alsof de hemel zelf de woorden der aarde zingt.

De bomen staan als donkere getuigen,
terwijl het licht over het water glinstert en spint.
Een bevroren moment, maar eeuwig in de geest —
waar hemel en aarde hun rust vinden, het meest.

Det skal ta flere uker før vi drar til Enden, på grensen av Rondane/Sollia. Men i mellomtiden kan jeg gleder meg på en slik utsikt!
Het zal nopg een paar weken duren voordat we naar Enden gaan, op de grens van Rondane/Sollia. Maar ik kan mij ondertussen er op verheugen en hopen om zoiets fraais te zien!