1. Zondag 2 april langs de prikken (die hebben ze op ons Wad, maar in Noorwegen ook om winterroutes naar de hutten uit te zetten) naar Gråhøgdby bij de Rondane. Eindeloze sneeuwvlaktes. Helemaal alleen. Met twee rugzakken, uitgerust met SWIX-wax-potjes voor alle weersomstandigheden en óók nog stijgvellen!

2. Dit blog is een inkijkje in onze tocht van Spidsbergseter, Gråhøgdbu (deze foto), via Jammerdalsbu terug naar Spidsbergseter. We wilden oorspronkelijk een huttentocht maken naar Sjusjøen, maar moesten onze tocht afbreken om onze blaren in het ziekenhuis van Lillehammer te laten verbinden. Goed waardeloos. Einde huttentochten. Noch op cross country skies, noch op sneeuwschoenen….

3. Op maandag de 3e vertrekken we van Gråhøgdbu op een ijzige vlakte. Lastig afdalen!

4. We snijden naar Jammerdaslbu de loipes af en gaan over de “fjellet”. Inmiddels is de bovenlaag van de sneeuw gelukkig ontdooit. De route van Gråhøgdbu naar Jammerdalsbu is 80% stijgen. Blaren-werk!

5. Hier doen we het wél voor!!!!!! In alle stilte genieten we

6. In de hutten vul ik onze DNT-gegevens in en schrijf een verhaaltje in het huttenboek. In het Noors uiteraard

6. Op Jammerdalsbu delen we de hut met een Duits echtpaar, die met twee pulken naar boven kwam, getrokken door vier sledehonden en een German Sheppard. Als de hut vol zit (dat risico bestaat altijd en reserveren kan niet want het zijn onbemenste hutten!), kunnen zij in hun tent buiten slapen. De honden slapen daar iedere nacht. Voor ons een geweldige ervaring rijker, hoe deze twee met hun honden omgaan en ons vooruit snellen de volgende dag!

7. We gaan van Jammerdalsbu terug naar onze VW-bus, die langs Riksveg 27 bij Spidsbergseter staat. Onze blaren nemen ernstige vormen aan. Dat neemt niet weg, dat Harco onderweg de zak met SWIX-wax aanspreekt, om de vaart er in te houden. Op de steile stukken gebruiken we stijgvellen. Het kost ff tijd om deze onder de skies te doen, maar je sjouwt zó de berg op!

8. Woensdag de 5e rijden we over Riksveg 27 naar Enden om de VW-bus te parkeren op Solhaug camping, waar we vaker stonden. Het waait 25 knopen over de Rondane. De weg verdwijnt voor onze ogen onder opgejaagde sneeuw. Misschien zijn die blaren en dat ziekenhuisbezoek een gunst? Want wie wil nu op de latten staan op zo’n ijzige vlakte?!

9. Op dit uitgegraven plekje op Solhaug kunnen wij mooi bivakkeren. We worden donderdag de 6e verrast door sneeuwbuien. We zitten verplicht achter de ramen. Gelukkig werkt het weer vandaag mee met het verbod om deze vakantie nog tochten te maken :’)