Vuludalsbua: bij twijfel verstand gebruiken
 1. Op 2e Pinksterdag wil ik naar de jachthut Vuludalsbua op Rondane. Een “sti” (ongemerkt pad) loopt daar naar toe. Op precies dit waterige punt besluit ik terug te gaan. Nog 2,5 km naar de afgesloten hut op de kruising en dan nog 3,5 km teruglopen aan de andere kant van de rivier, die door het dal gutst, om bij Vuludalsbua te komen |
2. Bij “Apenkooi” op de lage school (já, zo oud ben ik) bleef ik doorgaans als één van de laatsten over, tenzij…. de “meester” tussen het apparatuur de evenwichtsbalk neerzette. Dan zat ik als één van eersten op de bank! Over een boomstronk lopen over een rivier? Geheid natte voeten! Laat staan zoiets! DNT-les: lijkt het onveilig? Ga terug! Altijd beter dan in de problemen komen. Ik had mijn kamasjes aan kunnen doen. Maar dan nog! Ik ben alleen! Het is té diep en het stroomt té hard. Ik ga sjokola halen als troost, zie vorige blog over cultuur 😉 |
 3. De trip begint bij het pad naar de Minnesmerke voor het Barths-echtpaar, zie vorig cultuur-blog. Het Dyregrav is geen graf, maar een vangstplek voor rendieren. Zó deden ze dat vroeger: een diepe kuil op de route, bedekt met takken en plof, daar vielen de rendieren dan in |
 4. Langs de rivier Vulua staat dit fraaie bouwval. Dat kan er over 50 jaar nog wel staan. Zo gaat dat hier |
 5. De nieuwe brug over de Vulua, zodat je met droge voeten bij het Minnesmerk kunt komen |
 6. Onder de brug stroomt de Vulua met denderend geweld door. Verderop de “sti” kom ik vaker langs de rivier. Gelukkig niet er over! |
 7. Dit is dan het gedenkteken. Heel mooi opgebouwd. Er is over nagedacht |
 8. Hier begint de Barths sti/pad naar Vuludalen |
 9. Moeder en kind komen nieuwsgierig naderbij. In tijden geen mens hier gezien? Zij rinkelt er lekker op los en de kleine steekt zijn koppie boven een steen uit |
 10. Zo ziet dus een ongemerkt pad er uit. Het begin was lastig te vinden, maar met kaart en GPS kom ik er. |
 11. Na zeker een uur sjouwen kom ik op de officiële Rondane grens, waar de wandelaar nadrukkelijk wordt gevraagd om de regels van dit beschermde natuurgebied te respecteren. De DNT-hutten zitten hier niet voor niets op slot! |
 12. Het uitzicht wisselt zich af. Het blijft adembenemend, die Rondane Rondvasshøgde |
 13. Een makkie wordt het niet. Maar van steen tot steen hoppen? Daar heb ik inmiddels best ervaring mee |
 14. Oké, andere koek. Dat wordt een omweg en opnieuw het pad vinden |
 15. Tussen deze obstakels duiken ineens bloeiers op. Heerlijke afwisseling! |
 16. De volgende gesneuvelde. Het kan er behoorlijk spoken op de Rondane! |
 17. Aan deze voetprint te zien ben ik niet alleen. Ik had verwacht tenminste in de verte rendieren of een eland te zien. Ik loop midden in hun veld en er zijn langs het pad mooie beschutte “weiden”. Maar… zij horen mij vast aankomen |
 18. De eigenaar van de voetprint liet dit achter zonder door te trekken |
 19. Méér water met méér vaart én dieper. |
 20. Van kei tot kei lukt hier nog wel |
 21. De hele weg hoor ik het gesuis van de rivier die beneden langs mijn pad richting het Minnesmerke stroomt |
 22. Vulua suist langszij |
 23. De zijrivieren naar Vulua nemen ernstige vormen aan. Dáár moet ik wél over! Na deze zijrivier kwam het punt (foto 1) waar ik besluit om te keren en op sjokoladejacht te gaan |
 24. Eerst een lunch, voordat ik het pad weer af stiefel, heen en terug 4 uur nattigheid en fraaie blikken! |
 25. Dat kleurenspel groeit naast mijn theebekertje |
 26. Kleurige lunchtafel |
 27. En deze ook. Ik ben een gezegend mens om zó te kunnen lunchen! |
 28. Ik zei toch: “Niet mijn sterkte kant, boomstammen als brug”. Nou, dit was de makkelijkste van het zooitje ongeregeld! |
 29. Enzovoorts enzoverder… Zó kom je een 2e Pinksterdag wel door ;-} |
 30. De beloning zijn imponerende blikken op de Rondane |
 31. |
 32. |
 33. En dan huppelt er een vogel (zie nr. 34) met mij mee. Op veilige afstand, maar hij blijft volgen met zijn oranje staart, die erg opvalt als hij opvliegt |
 34. Lavskrike (Perisoreus infaustus), en kråkefugl / Siberian jay (Engels), Taigagaai |
 35. De zon strijkt over de Rondane. Steeds andere kleuren. Fantastisch! |
 36. Bloeiende hei? |
 37. Bosviolen. Wie zegt dat een zondagse wandeling naar Vuludalsbua saai is? |
 38. Na de Sjokoladelåve kom ik langs het gedenkteken van Sigrid Undset (vorige blog, brokje cultuur) naast het Gemeenschapscentrum van Sollia. Op de officiële dagen kunnen we er pittig feest vieren, die Noren! |
 39. Er tegenover staat de Basisschool van Sollia. Maar liefst 7 kinderen zitter er op! Ik vroeg of ze dan een school niet sluiten, zoals in Nederland? “Nee, natuurlijk niet!”, was het antwoord, “een volgende school is minimaal een uur rijden. Vaak meer. Met de auto, hoor, want met o.v.v.? Ouders wonen niet op de route!” |
Prachtig, die taigagaai! Bijna een palindroom. In m’n volgende lange weekend ga ik ook naar Rondane – ik wil ‘m ook zien.
Ik vond zijn vlucht prachtig. Die oranje staart is namelijk heel opvallend. Hij bleef aardig lang keutelen rond de zelfde plek. Mijn loopschema is geen Noors-schema, maar een treuzel-schema. Kan ik wél foto’s maken. Ik las in een vogelboek (de boekhandel in Tynset was blij met mij) dat de Taigagaai niet zo schuw is, omdat hij weet dat hij voedsel bij mensen kan halen.
Nóóit geweten van jouw apekooi!
Ik zat meestal als eerste op de bank, maar meed de evenwichtsbalk,
Had ik een broertje dood aan, boven in de ringen slingeren
kwam mij beter uit.
Leuk dat je dat oprakelt, nooit meer aan gedacht!