1. Op vrijdag de 16e maart is het koud! Maar… YR.NO dreigt met een volle zon. Op weg naar Spidsbergseter begint het genieten!

2. Muen heeft nog een wazig ochtendhoofd

3. -18,5 °C. Ik heb nu geen blote handen, maar dunne werkhandschoenen aan, zodat mijn vingers niet ergens aan vast plakken. Het sneeuwt niet in de VW-bus hoor! Kwestie van afstoffen

4. Wat heb ik in gedachten voor de 16e? Ik wil nu naar het noordelijkste puntje op Venabygd dat gebrøyt is, namelijk Kvanndalen. Dat ik dat stuk al in de kvisters zit, dat ga ik ontdekken. 15 km wonderschoon Noorwegen!

5. Ik loop omhoog met Spidsbergseter op de achtergrond, met twee mutsen op mijn hoofd en mijn dikke Noorse Dale trui met windvanger aan, twee jassen en twee winterhemden. Mij krijgen ze de sneeuw niet uit!

6. Een dichtbij-bewijs dat Spidsbergseter een alpine helling heeft. Niet dat wij er ooit iemand naar beneden hebben zien suizen

7. Alpinehelling betekent “stijl”, Eshuis! Mijn route gaat niet rechtsom langs Bollia en Fremre Uksan naar Indre Uksan, maar… héél onverstandig… over Svarthammern

8. Dat stijgen is goed bij deze temperaturen. Ik doe mijn ski’s af en plak de stijgvellen er onder

9. Want dáár moet ik overheen. Naar 1196 m te voet. Geen tijd om te bevriezen 😉

10. Je ziet aan mijn spoor, dat ik rommelde. Eén stap vooruit en één schuif terug. Met die vellen huppel ik zó naar boven

11. Naar Svarthammern. Ik krijg hier de schrik van mijn leven! Er vliegen drie “rypes” oftewel drie snow goose naast mij omhoog. Daar gaat mijn hartslag 😉

12. Kijk, dat gaat prima met die stijgvellen. Ik laat een ordentelijk spoor achter

13. Muen houdt stiekem een oogje in het zeil. Zo hoog zit ik inmiddels

14. Er wordt hier niet veel gelopen. Er is één spoor en dat trek ik er aardig in op het “witte dak”

15. Puf, puf, Svarthammern

16. Naar Dørhøgda

17. Een terugblik op het vellenspoor

18. Dit skiet zó lekker boven op dat witte Noorse dak! Als door een watten deken

19. Daar tussen ligt het dal richting Eldåbu

20. Na een paar meter stijgen krijg ik een blik op het dal

21. Bij koude temperaturen de mooiste blikken!

22. Het dal richting Eldåbu ontvouwt zich. Dalen, klimmen, dalen, klimmen….

23. Maar ik ga niet naar deze DNT-hut. Dan had ik droge kleding en de lakenzak mee moeten nemen

24. Het is geen gebied, dat je zo even bewandelt

25. Onder aan de berg zie ik in de verre verte een pad lopen

26. Als het straks gaat dooien schuift de boel daar naar beneden

27. Het is inmiddels een pad dat vol gewaaid is met sneeuw, bebakend met kvisters (takken/stokken)

28. Eldåbu komt dichter bij, maar als ik straks bij Klopptjønnet ben, is die hut nog ruim 6km

29. Op Dørhøgda. De paal mist een wijzer. Het spookt hier behoorlijk als het waait!

30. Vanaf Dørhøgda besluit ik naar boven te lopen, naar Indre Uksan

31. Ik kom drie kerels tegen. Kijk, dat geeft extra kleur aan een foto!

32. Zij klimmen richting zuid omhoog, ik richting noordoost

33.

34.

35. Van links naar rechts omhoog is een pad terug naar Spidsbergseter

36. Daar komen deze Noren vandaan. Hij vertelt aan haar waar Eldåbu ligt

37. Richting Indre Uksan

38. Het kvisterpad naar Klopptjønnet komt in zicht. Een jong Engels koppel gaat ook die kant op. Zij hadden een gebrøyte loipe verwacht. Ik geniet, de Engelse jongedame vindt het matig

39. De paal bij Klopptjønnet heeft de wind niet overleefd. Gelukkig heb ik een GPS. Ik wijs de Engelsen de weg, maar… zij wil terug.

40. Het pad naar Kvanndalen heeft geen kvisters. Het pad splitst zich een aantal keren… Leve de GPS!

41. Dit is het pad richting DNT-hut Eldåbu. Dit moet je niet doen bij slecht weer!

42. In mijn uppie ga ik verder door de diepe sneeuw, het spoor volgend

43. Mijn pad naar Kvanndalen

44. In de verte zie ik de Engelsen terug lopen naar Indre Uksan. Waar ik trouwens nog een tijdje babbelde met een Noorse dame op hoge leeftijd. Ze genoot van mijn Noors. Noren vinden het bijzonder als je hier niet woont en toch hun taal spreekt. Een contactmaker!

45. Dit spoor heb ik inmiddels getrokken

46. Die kant van Eldåbu wil ik niet op. Ik pak de GPS en kijk waar het zuiden ligt. Dát spoor volg ik

47. Tijdens een zalige afdaling in de diepe sneeuw, zit er nog diepere sneeuw. Ploep. Met mijn hoofd eerst!

48. Nee hoor jongens, je hoeft mij niet in de gaten te houden. Ik krabbel overeind en poets mijn gezicht en zonnebril droog

49. Heel in de verte zie ik een loipe. Naast mij loopt een pad dat de verkeerde kant op gaat

50. Stil, stiller stiltst

51. Het pad splitst zich in drie richtingen. Je moet wél verstand hebben van navigatie!

52. Kvanndalen. Dan wordt het weer loipe-werk

53. Kvanndalen. Duidelijke zaak: ik wil naar Flaksjøen, want daar staat een vishut. Lunsjplek!

54. Daar kom ik net vandaan, maar… wat ontdek ik dan? terwijl ik uit de rimboe kom?

55. Dat er een loipe loopt! Maar… die stopt halverwege de route, wat een niets vermoedende langlaufer niet weet. Bij de plek waar ik pardoes een natte kop haalde

56. Dit pad liepen Harco en ik met de Kerst. Ik deed op delen er van de ski’s uit. Té stijl en ijzig. Nu is het hele pad een loipe richting Flaksjøen dat je midden op de foto ziet

57. Mijn rondje is bijna klaar richting Spidsbergseter

58. Nog langs het meer lopen, waar het kouder aanvoelt!

59. De laatste kilometers langs het meer. Over een ordentelijke loipe

61. Met een terugblik richting Eldåbu. Die DNT-hut? Samen met Harco! Véél leuker